ز ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
| دَرگَز | ||
|---|---|---|
| ||
| اطلاعات | ||
| کشور : | ایران  | |
| استان : | خراسان رضوی | |
| شهرستان : | درگز | |
| بخش : | درگز | |
| جمعیت : (۱۳۸۳) | ۳۱٬۱۶۲ | |
| ارتفاع از سطح دریا : | ۴۷۹ متر [۱] | |
| پیش‌شماره تلفنی : | ۰۵۸۲۵۲۲ | |
| وب‌گاه : | [۲] | |
درگز یکی از شهرهای استان خراسان رضوی در شمال شرقی ایران است. نام پیشین این شهر محمدآباد بود. به استشهاد مستندات تاریخی، درگز قبل از ورود اسلام به ایران مرکز حکومت اشکانیان بوده‌است و پیش از آن هخامنشیان نیز بر آن سیطره داشته‌اند.
در حدود سال ۲۴۳ قبل از میلاد وقتی که دارا پادشاه ایران در جنگ با اسکندر در اربل شکست خورد ، اسکندر به تعقیب او پرداخت و وی با ناحیه پارت یا خراسان کنونی پناهنده شد و در منطقه فعلی درگز به قتل رسید.
تیرداد پادشاه اشکانی وقتی به حکومت رسید در محل کشته شدن دارا با یادبود وی شهری به نام دارا بنا نهاد که بعدها درگز نامیده شد.
دارا در لغتنامه فرس قدیم به معنی پادشاه به کار رفته و از همین رو درگز را داراگرد نامیده‌اند. پس از سالها ، در حدود دویست سال قبل مطابق قرارداد آخان در ۱۲۷۲ هـ.ش مصادف با ۱۸۸۷ میلادی حاشیه حاصلخیز تجن تا نزدیکی عشق آباد ترکمنستان از این ناحیه جدا و ضمیمه ترکمنستان گردیده‌است.
بعدها در زمان آقا محمد خان قاجار این شهر دره گز یا محمد آباد نامیده شد که به تدریج به سبب کثرت استعمال دره گز به درگز تبدیل شد
درگز که تا تهران ۱۱۵۰ و تا مشهد ۲۵۵ کیلومتر فاصله دارد از شمال به مرز ایران و ترکمنستان از مشرق و جنوب شرقی به مشهد از جنوب به چناران و از مغرب به قوچان محدود و مختصات آن ۳۷ درجه و ۳۶ دقیقه عرض شمالی و ۵۹ درجه و ۶ دقیقه طول شرقی است. از اماکن دیدنی این شهر می‌توان به آب گرم الله‌اکبر و پارک ملی تندوره اشاره کرد.
فهرست مندرجات[نهفتن] |
[ویرایش] تاریخچه
شهر درگز ، شهری با سابقه درخشان تاریخی ، شهری که قبلاً به نام ابیورد معروف بوده و در تاریخ فکر و تمدن اسلامی به تعدادی از اندیشمندان و بزرگان برخورد می‌کنیم که عنوان ابیوردی را با خود داشته‌اند . شهری که خاوران نام داشته و از مناطق باستانی پارتهای قدیم در خراسان بوده ،در ۳ کیلومتری همین شهر آثار و بقایایی موجود است که به پنج هزار سال قبل از میلاد می‌رسد ، یعنی سابقه شهرنشینی و مدنی درشهر درگز به حدو د هفت هزار سال پیش می‌رسد ، یعنی درگز وارث یک تمدن هفت هزار ساله می‌باشد . »
[ویرایش] جغرافیا
شهرستان درگز از جمله شهرستانهای شمال استان خراسان است که بین۲۹٫۵۸ تا۳۷٫۵۹طول جغرافیایی و ۴۳٫۳۷تا ۵۵٫۳۶عرض جغرافیایی واقع شده‌است .
از شمال به جمهوری ترکمنستان و از شرق به شهرستان مشهد ، از جنوب به شهرستانهای چناران و قوچان و از مغرب به شهرستان قوچان محدود است .
وسعت آن ۴۱۹۴ کیلومتر مربع معادل ۴/۱ درصد مساحت کل استان است . درگز در فاصله ۱۲۳ کیلومتری شهر قوچان و ۲۵۸ کیلومتری شهر مشهد قرار گرفته‌است . ارتفاع آن از سطح دریا ۴۸۰ متر می‌باشد .
این شهرستان با جمهوری ترکمنستان حدود ۲۵/۱۵۵ کیلومتر مرز مشترک دارد . شهرستان درگز عمدتاً کوهستانی می‌باشد و فقط دشت درگز در میان رشته کوههای هزار مسجد پست و هموار است . دو رودخانه دائمی به نامهای درونگرو حاتم قلعه ( زنگلانلو ) با آبی هر کدام حدود ۸۰۰ لیتر در ثانیه و دو رودخانه فصلی به نامهای کال شور صداقت و گرنی در آن جریان دارند .
در کتابها و منابع و اسناد تاریخی از درگز با نامهای داراگرد – نیسایا ( نساء ) آپاوارتاکی ابیورد و نساباورد و نسادرون و ابیورد و خاوران یاد شده‌است .
درگز از سال ۱۳۲۹ در تقسیمات کشوری شهرستان شده‌است .
شهرستان درگز دارای چهار بخش ( مرکزی ، چاپشلو ، نوخندان و لطف آباد ) شش دهستان ( تکاب ، قره باشلو ، میانکوه ، دیباج ، درونگر و شهرستانه ) ۴ شهر می‌باشد .
[ویرایش] اطلاعات جمعیتی
کل جمعیت شهرستان درگز۸۰۳۱۱ نفر می‌باشد . که از این تعداد جمعیت۴۳۷۴۵ نفر شهری و ۳۶۵۶۶نفر روستایی می‌باشند که ۵۵ درصد راجمعیت شهری و ۴۵ در صد را جمعیت روستایی تشکیل میدهند.
میزان موالید خام این شهرستان ۱۸٫۴ درصد و میزان مرگ خام آن ۶٫۸ درصد است که میزان رشد طبیعی جمعیت این شهرستان ۱٫۱ درصد است .
میزان تراکم نسبی یا نفر در کیلومترمربع شهرستان ۱۹٫۱۵ می‌باشد. از کل جمعیت شهرستان ۱٫۶ درصد را جمعیت زیر یک سال و ۷٫۵ درصد را جمعیت بالای ۶۵ سال،تشکیل میدهند.
[ویرایش] جغرافیای تاریخی و پیشینه شهرستان درگز
شهر و ناحیه درگز از دوران پیش از اسلام تاکنون داراگرد ، نسیایا ، آپاوارتاکن ، باورد ، ابیورد ، اتک ،نسایا ، نسا ، درون ، خاوران و دریجز نامیده می‌شده‌است .
ناحیه درگز در گذشته یکی از نقاط مهم باستانی پارت و خراسان بود که به موجب قرارداد ننگین آخال ۱۲۶۱ هـ . ش / ۱۸۸۲ م ، کنارة آباد و تاریخی آن ، از تجن تا نزدیکی عشق آباد ، از ایران جدا شده و جزء ترکمنستان گردید .
درباره نامگذاری این شهرستان ، تا کنون داوری‌های گوناگونی داده شده‌است . شماری گفته‌اند چون در این ناحیه بیشه و درخت گز زیادی وجود داشته ، به « دره گز » سرشناس شده‌است ، که این نامگذاری درست نیست .
داوری درست تر ، از سده ۳ پ . م ، یعنی زمان اشکانیان است . پس از آن که اشکانیان علیه سلوکیان برخاستند ، اشک اول ( ارشاک ) در ضمن نبرد کشته شد ، ولی برادرش تیرداد به پیروزی رسید و شهری به نام داراگرد ، در پارتیای اصلی بنیاد گذارد . آپاوارتاکن ، که بعضی آن را پارتیای اصلی و شماری پارتیای ویژه نوشته‌اند، به ناحیه شمال پارت گفته می‌شود.
پیرنیا بر پایه نوشته‌های تاریخ و جغرافی نگاران پیشین ، پارت اصلی را کوهستان و دشت کردان در خراسان و اتک و به بیان دیگر بین بیابان مشهد و کویر خوارزم دانسته‌است .
بنابراین نواحی درگز ، بجنورد ، اسفراین ، قوچان ، شیروان و کلات در قلمرو پارت اصلی قرار داشته‌است . ایزیدورخاراکسی که در سده ۳ پ . م می‌زیست ، محل شهر دارا را در شمال پارت تعیین کرده و به آن « آپاوارتانن » گفته‌اند . ژوستن ( سده ۲ پ . م ) محل این شهر را در دامنه کوه زاپاتنن و پلین ، دانشمند رومی ( سده ۱ پ . م ) در دامنه کوه آپاوارتن دانسته‌اند . ژوستن ،آپاروارتن ، کوه ابیورد که در گذشته باورت / بااورت و سپس باورد می‌گفتند ، دانسته‌است .
دایرة المعارف اسلامی ، ابیورد را سرزمین نیاکان اشکانی و محل شهر دارا را در آن جا تعیین کرده‌است . بنابراین بایستی شهر « دارا » در دامنه کوههای درگز قرار داشته باشد .
از آن جا که به گفته پلوتارک و تائیدهارولد لمب ، نویسنده کتاب قدم به قدم با اسکندر ، دارا ، آخرین پادشاه هخامنشی در این ناحیه کشته شده‌است ، اشکانیان نام پایتخت نخستین خود را « داراگرد » نهاده‌اند . « گرد » در روزگار کهن ، به معنای شهر بوده ، واژگان سیاوش گرد ، پیروزگرد ، بروگرد ( بروجرد ) ، بیژن گرد ، خسروگرد و… بیانگر نام سازنده و شهر است و داراگرد یعنی شهر دارا نیز روی همین معنا پدید آمده‌است .
در روزگار ساسانیان تغییرات زیادی در حد و حدود شهرهای این منطقه صورت می‌گیرد و ابیورد که شامل منطقه وسیعی بوده و تا دامنه کوههای درگز گسترده بوده‌است ، مرکزیت پیدا می‌کند .
حاکم ابیورد را « بهمنه » می‌نامیدند که به صلح تسلیم مسلمانان شد . پس از تسلط اعراب این سرزمین یکی از پایگاههای مهم مسلمانان قرار گرفت .
بعضی از محققان این چنین اظهار نظر کرده‌اند که در قلعه داراگرد که در زمان ساسانیان مرکز روحانیون زرتشتی و دارای ضرابخانه بوده‌است ، در اواخر قرن اول هجری قمری سکه ضرب شده‌است .
حدود منطقه ابیورد در این زمان از سرخس تا نسا گسترده بوده‌است . این سرزمین که در انتهای دشت قراقوم بر سر راه قبایل مختلف مهاجم دشتهای داخلی آسیا در ابتدای اولین خطه جلگه‌های حاصلخیز خراسان قرار گرفته است ، بنابر موقعیت طبیعی و نظامی از دیر باز محل کشمکشها و زد و خوردهای اقوام مختلف بوده‌است .
با سقوط سامانیان دفاع ولایات شمالی ایران در برابر حملات چادر نشین‌ها به سستی گرائید و هجوم صحرا نشینان آسیای مرکزی به خراسان فزونی گرفت . به روزگار سلطان محمود غزنوی ترکمانان ( غزان ) به منطقه نسا و ابیورد و درگز هجوم آوردند و در این شهرها سکنی گزیدند و ترکی شدن این نواحی آغاز گردید .
محققان محلی دوران سلجوقیان و اوایل خوارزمشاهیان را دوره شکوفایی خاوران ( ابیورد را از قرن ۴ به بعد خاوران می‌گفتند ) نامیده‌اند ، شیخ محمد شهرستانی ، انوری ابیوردی ، اسعد مهنه یی و … از این سرزمین برخاستند .
به همت اینان خاوران یکی از مراکز علمی شد .
به روزگار چنگیز ، پسرش « تولی » ابیورد را تصرف کرد و به نهب و تاراج اهالی پرداخت و آن شهر زیبا را که در آن عالمی از عمارات موج می‌زد با خاک یکسان نمود و اکثر مردم را از دم تیغ گذراند .
البته ابیورد در نهضتهای شیعه که در اواخر دوران بنی امیه در سراسر خراسان صورت گرفته بود سهمی بزرگ داشته‌است و نیز در قیامهای علیه حکام عباسی در قرن سوم هجری شرکت جستند .
در زمان خلافت هارون ۱۸۵ ق . شخصی به نام ابوالخسیب بر ضد عباسیان و عامل آنان در خراسان قیام کرد و بر ابیورد تسلط پیدا کرد .
این شهر با این همه عظمت و بزرگی پس از هجوم مغولان و بعد از او تیمور ورونق خود را از دست داد و از اواخر قرن هشتم که شهرها و آبادیهای این منطقه مورد تجاوز و اشغال ازبکان قرار گرفت دوران قدرت آن شروع گردید .
در اوایل عصر افشاری ساختن مسجد بزرگی در مولود آباد ( زادگاه نادر ) و برخی ساختمانها در شهر نشانی از گسترش و رونق درگز می‌باشد ، ولی ویرانی‌هایی که ناشی از تهاجمات اقوام همسایه بود ، همراه با عدم توجه حکومت مرکزی وخصوصاً جدایی قسمت آباد و تاریخی آن ( با ۹ هزار خانوار جمعیت و ۲۴ شهرک و روستا ) که نام ابیورد را نیز با خود دارد ، توانائی‌های این شهر را به فراموشی سپرد . اکنون اندک آثار به جا مانده در شهر درگز مربوط به حاشیه باز یکی از دامنه کوههای هزار مسجد ( درگز فعلی ) می‌باشد . در حالیکه آثار تاریخی بی نظیری از دورهاشکانیان و دوران اسلامی در آن سوی مرزها قرارگرفته‌است .
[ویرایش] بناهای تاریخی
بندیان درگز:
یکی از آثار تاریخی شهرستان درگز می‌باشد که در سال ۱۳۶۹ به دنبال خاکبرداری وتسطیح زمینهای زراعی شناخته شد ومقدمات کاوش منطقه از سال ۱۳۷۳ آغاز شد.این اثر تاریخی از بناهای دوره ساسانی محسوب می‌شود که در ۲کیلومتری شمال غرب شهرستان در کنار رودخانه درونگر واقع شده‌است وبه سبب آب بندی که در این ناحیه قرارداشته به بندیان معروف است .در نخستین فصل کاوش تالاری به ابعاد ۸×۱۰ متر خاکبرداری شد .که به احتمال زیاد دارای سقفی چوبی ومسطح بوده وبرفراز ستونها قرار داشته‌است .جالبترین قسمت تالار تصاویری است که به صورت گچبری دورتادور این تالار نقش شده استوکتیبه‌هایی به خط پهلوی نیز کشف گردیده‌است .این نقش‌ها وتصویرها موضوعات متعددی را بازگو می‌کنند از جمله شکار ، جنگ ، صحنه‌های مذهبی وتفویض قدرت که در همه آنها روح اعتقادی وایرانی متجلی است. آتشدان گچی زیبایی در مقابل تالار به آتشکده قرار دارد.
تپه خاخیان:
که در حدود ۷کیلومتری غرب شهر درگز در کنار جاده درگز – نوخندان قرار گرفته سفالهایی مربوط به هزاره اول قبل از میلاد در آن واقع است .این تپه دارای ۸متر ارتفاع و۵۳ متر طول و۳۷متر عرض می‌باشد.
تپه صاحبجان:
که در قسمت شمال غربی شهر درگز واقع است وساختمان تپه از بناهای قبل از اشکانی می‌باشد که در دوره ساسانی متروک شده‌است . خشت‌هایی که در آن بکار رفته ۴۵×۴۵ سانتی متر می‌باشد و۱۳ سانتی متر قطر دارند . این تپه از سمت شمال با بقعه سید( قدمگاه) همجوار است . تپه دارای ۱۵متر ارتفاع و۵۱ متر طول طول و۳۷ متر عرض دارد.
تپه غازان بیک:
که در روستایی به همین نام در کنار جاده به فاصله نیم کیلومتری راه شمسخی خان به درگز قراردارد که حدود ۷۰۰ متر از سطح دریا ارتفاع دارد . قبرستان شمسی خان متعلق به اقوامی است که در تپه غازان سکونت داشتند ومربوط به دوره پارتی وساسانی است .دخمه‌های موجود در غازان بیک احتمال اینکه قوم ماد در این منطقه نیز بوده تقویت می‌کند زیرا مادها دخمه نشین بوده‌اند.
نوروز تپه: در جنوب شهر درگز در بخش چاپشلو در کنار آبادی ینگه قلعه قرارگرفته این تپه که در کناره جنوبی جاده آسفالته درگز به چاپشلو قرار دارد متعلق به قرون ۳و۴ هجری قمری می‌باشد.
تپه یوخار قلعه:
این تپه در ۱۲ کیلومتری غرب شهر درگز قرارگرفته که تا اواخر دوره ساسانی وحتی در دوره اسلامی آباد ومسکونی بوده‌است.این تپه متعلق به هزاره پنجم قبل از میلاد بوده‌است. سفال‌های منقوش ما قبل تاریخی آن از هزاره پنجم قبل از میلاد شروع شده وتا اواخر دوره ساسانی واسلامی از تپه استفاده می‌شده‌است. تپه یوخار قلعه دارای قسمت‌های مختلفی است که در جبهه‌های غربی آن بیشتر آثار سکونتهای ما قبل تاریخ ودر شرق آن دوره‌های تاریخی ودر بالای آن آثار دوره اسلامی مشاهده می‌شود .این تپه‌ها در حاشیه ابادی قره قوینلو واقع شده‌است. یارم تپه:
این تپه شامل آثار اولین سکونت اقوام دوره ما قبل تاریخ وروزگار باستان در دشت است وظاهرا این اقوام از هزاره پنجم قیل از میلاد در این محل ساکن شده ومدارج ترقی را تا اواخر دوره ساسانی در این جلگه پیموده‌اند . یارم تپه به علت سکونتهای مداوم شکل مرتب ومنظمی را ندارد.تمدن یارم تپه را می‌توان معرف تمدن شمال شرقی ایران که تاکنون مطالعه گسترده‌ای درمورد آن نشده‌است. برخی از نقوش برروی سفال‌ها منحصر به فرد بوده ودارای خصوصیات ومشخصات محلی می‌باشد این تپه تاریخی در حدود ۵۰۰ متری غرب بندیان ودر مجاورت رود درونگر قراردارد. پلکان نادری :
یکی از آثار تاریخی وکارهای برجسته نادر شاه افشار در این شهرستان راه مالرو وارابه رو در ارتفاعات صعب العبور ودشوار الله اکبر است که نشانه عزم واراده نادری می‌باشد .این راه که به گویش محلی به آن نردبان یولی می‌گویند در گردنه جنوبی الله اکبر کنار جاده شوسه ونزدیک آبادی کپکان قراردارد .در حدود ۵۵ خم و۹۰۰ پله‌است که براثر تراش سنگها ایجاد شده‌است .درازی هر پله سه متر وپهنای آن سی سانتی متر وارتفاع آن سیزده سانتی متر است در کمرگاه کنار پلکان سه کتیبه مربوط به این اثر وجود دارد . فقط در یکی از کتیبه‌ها ( هو ، محمد زمان) ودر دیگری ( نصرمن ا…) دیده می‌شود.
امامزاده محمد دیباج:
از امامزاده‌های این شهرستان امامزاده محمد دیباج که در آبادی شیلگان از توابع بخش لطف آباد درگز ودر کنار مرز ایران وترکمنستان مقبره‌ای به نام امامزاده محمد وجود دارد . محمد فرزند امام جعفر صادق ملقب به ابوجعفر که در سال ۱۴۴ ه ق در مدینه چشم به جهان گشود . تبار مادرش خدیجه به امام حسین (ع) می‌رسد وچون کسی بود که بنا به درخواست وتایید مردم حجاز به حکومت نشست .اورا امیرالمومنین نامیدند .وبه سبب زیبایی اندام وچهره به او لقب دیباج دادند .محمد درجرجان درگذشت ومامون برای او نماز خواند این واقعه در سال ۲۰۳ ه.ق اتفاق افتاد.
بقعه ابوالمعجن :
ابوالمعجن از مردان نامدار ومتنفذ دوره جاهلیت بود که از ابتدا از در ستیز با اسلام درآمد وبعد با قبیله خود به پیامبر گروید وجزء صحابه درآمد . شاعری مطبوع الشعر وکریم وصاحب روایت بود ودر شرب خمر افراط می‌کرد . به خاطر شراب خواری حد خورد وتبعید گردید . ولی گویند تا بدان پایه به اسلام ایمان داشت که در جنگ قادسیه از تبعید گاه گریخت وخود را به کارزار رسانید . اورا دستگیر وزندانی کردند.هیچ دور نیست که ادامه فعالیتهای ابوالمعجن در درگز صورت گرفته باشد. زیرا قلعه زرین وکوه باورد را محل جنگهای او برشمرده‌اند. اگر دامنه زرین کوه در ۲۲ کیلومتری غرب درگز به فاصله ۲۰ کیلو متری در جاده درگز به درونگر پیش برویم در شرق آبادی جلفا به بقعه‌ای می‌رسیم که مردم آن را ابوالمعجن می‌خوانند . این بقعه عبارتست از یک محوطه بزرگ که در آن درختی دیده می‌شود ودر انتهای حیاط ، ایوان وسپس اطاق بزرگ ۱۰×۵ متری می‌باشد که هشت متر آن را برآمدگی به نام قبر ابوالمعجن تشکیل می‌دهد. از سال وفات وانتهای عمر ابوالمعجن اطلاع دقیقی در دست نیست.
قدمگاه:
در قسمت شمال غربی شهر درگز مقابل تپه باستانی صاحبجان بقعه ووآرامگاه سید ابراهیم فرزند سیدمحمد که از سادات وصالحان قرارگرفته . در بازدیدی که از محل انجام شده تنها سنگ قبری سیمانی ملاحظه گردیده که برروی آن نوشته شده بود «آرامگاه سید ابراهیم ولد سید محمد» وهمچنین تصویر یک شانه برروی سنگ حک گردیده بود .بنا به اعتقادات اهالی منطقه اتاقی گنبدی شکل به مساحت تقریبی ۸×۶متر مربع وبر کنار جاده درگز به ارتیان قرارگرفته که امروز متصل به شهر درگز گردیده‌است.
زیارتگاه سید قاضی سلطان:
در شمال غربی شهر درگز در دو کیلومتری غرب آبادی ارتیان نزدیک آبادی خاخیان بقعه‌ای دیده می‌شود که در وضع فعلی سرتاسر بنا را تالاری تشکیل می‌دهد که پشت تالار دو اتاق قرار گرفته‌است . اتاق اول پیش بقعه واتاق دوم خود مزار می‌باشد. در غرب وپشت بقعه ساختمان‌هایی است که به نظر می‌رسد روزی اباد بوده‌اند سنگ قبر این مزار به نام میر قاضی سلطان است ومعلوم نیست از کدام طبقه شخصیت‌های خاوران است .مردم این منطقه میرقاضی سلطان را از صالحان واولیاء خدا می‌دانند ومعتقدند کسانی که دارای گلو درد هستند با ریختن ماست بر روی سنگ رلیسیدن آن با زبان شفا می‌یابند از آن رو به آن قاتقلی امام می‌گویند.
بقعه علامه شهرستانی:
در بخش نوخندان یعنی حدود ۱۷ کیلومتری شمال غربی شهر درگز وبه فاصله یک کیلو متری غرب ابادی حضرت سلطان بقعه علامه شهرستانی صاحب کتاب الملل والنحل وجود دارد .بنای این ساختمان که ۵۸ متر طول و۳۷ متر عرض دارد ومتعلق به دوره تیموری می‌باشد.
امامزاده سید یوسف:
حدود ۱۰ کیلومتری جنوب غربی درگز در حاشیه شمال غربی آبادی سادات زیارتگاهی وجود دارد که به امامزاده سید یوسف مشهور است . این زیارتگاه مورد اقبال اهالی قرارگرفته وسید یوسف را از صالحان واولیای خدا می‌دانند که در اکثر موارد حاجاتشان را برآورده می‌کند . بنای این ساختمان متعلق به قرن ۱۳و۱۴ هجری می‌باشد.
زیارتگاه علی بلاغ:
در آبادی جان عزیز وسط کوه علی بلاغ چشمه‌ای جاری است که به آن چشمه علی چشمه علی بلاغ می‌گویند . از جاده قوچان به درگز ابتدای منطقه درونگر یعنی ۸۰ کیلومتری غرب درگز جاده فرعی شوسه‌ای به سمت زیارتگاه علی بلاغ جاری می‌شود . مردم منطقه معتقد هستند که در یکی از جنگها گذر امام علی (ع) به این منطقه افتاده وآب چشمه را متبرک ساخته‌است . اما این مطلب نمی‌تواند واقعیت باشد.
آرامگاه صید علی خان درگزی:
صید علی خان درگزی از شعرای معروف متاخر واستادادیب نیشابوری وملک الشعرای بهار می‌باشد که از بنیان گزاران مکتب ادبی واجتماعی وسیاسی معروف واصحاب سراچه بود . آرامگاه رو به ویرانی شاعر واستاد گرانمایه که به سبک ابنیه دوره قاجار ساخته شده در گورستان قدیمی شهر می‌باشد.
غار قزلق:
از نمونه غارهای این منطقه غاز قزلق یا غار دیو است که در ۲۲ کیلومتری جنوب شرقی درگز بعد از روستای قزلق در نیمه راه ارتفاعات شازی وکانی گاز قرار داردواز محل‌های اعتقادی ودیدنی درگز است که دارای ۳ درب ورودی در کف دره ونیمه‌های بلند می‌باشد . طول غار حدود یکصد کیلومتر دارای دو دالان می‌باشد. نوع غار از غارهای آهکی است که احتمالا در دوران عصر حجر مورد استفاده انسانی بوده‌است.
غار شادمینه(شادمهنه):
واقع در ۱۶ کیلومتری غرب درگز در ۳۰۰ متری علامه شهرستانی که بقایای دژ نظامی مربوط به قرن پنجم ودوره سلجوقی می‌باشد.
موزه حیات وحش:
این موزه درچهل کیلو متری جنوب غربی شهرسان درگز درپارک ملی تندوره(چهلمیر)قراردارد
[ویرایش] منابع
اطلس گیتاشناسی استان‌های ایران، تهران: ۱۳۸۳خ.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر